Sneakers & Pointes

Czy takie zdanie padło na początku mogę się jedynie domyślać ponieważ pierwsze 30 minut warsztatów spędziłem na dokończeniu podróży PKP wydostaniu się z labiryntu Dworca Cenralnego i dostaniu się na właściwe miejsce.

Po tym jak już dotarłem gdzie trzeba przekonałem się, że Laure Courtellemont przybyła do Polski z jeszcze większym wsparciem niż ostatnio. Z Laure miałem bowiem okazję spotkać się już na poprzednich warsztatach w grudniu kiedy to również na dwa dni odwiedziła nasz kraj wraz ze swoją nieodłączna asystentką Audrey Bosc. Ta druga mimo, że pozostająca na drugim planie jest nieodzownym elementem projektu Ragga Jam. Stanowi wyraźne oparcie i pomoc dla Laure i jej obecność na Sali jest zawsze cennym elementem wzmacniającym jakość warsztatów. Z wymienioną dwójką na warsztaty przyjechały również dwie inne przedstawicielki Ragga Jam – Fatou Tera (Francja) i Vittoria Paccotti (Włochy) oraz osobisty DJ projektu Ragga Jam - SamOne, który od samego początku choreograficznej kariery Laure współpracował z nią, można więc powiedzieć, że Ragga Jam jest więc po części jego dziełem. Uczestnicy warsztatów również stanowili mix wielonarodowościowy. Była na nich bowiem para z Luxemburga, najwięksi fani Laure podążający za nią na każde europejskie warsztaty oraz tancerz z Brazylii.

Po powitaniach, informacjach organizacyjnych i odnalezieniu swojego miejsca na Sali warsztaty rozpoczęły się. Jedną z większych zalet Laure jest jej ogromna charyzma i umiejętność zainteresowania ludzi zajęciami i tematami, o których mówi. Pierwszy raz w życiu spotkałem się z warsztatami tanecznymi podczas których jakieś 25-30% zajęć poświęconych było… teorii. Dwa dni zajęć od 9 rano do 19 wieczorem prowadząca podzieliła w taki sposób aby intensywne i wyczerpujące fizycznie godziny przeplatały się z sesjami tematycznymi, podczas których uczestnicy mieli szanse złapać oddech jednocześnie dowiadując się więcej na temat ragga. A temat był obszerny i niezgłębiony. Przedstawicielka polskiego Ragga Jam Agnieszka Bota zadbała o materiały dydaktyczne dla wszystkich uczestników warsztatów i zanim jeszcze zaczęliśmy się ruszać każdy z nas otrzymał małe kompendium wiedzy na temat Ragga Jam. A w nim zagadnienia, fakty i hasła takie jak: Jamajka, Etiopia, Ragga, Reggae, Dancehall, Bob Marley, DJ Kool Herc, Selecta, itp. itd. Muszę przyznać, że takie podejście do tematu tańca jest dla mnie bardzo przekonujące, wyraża bowiem głęboki szacunek do tematu. Jeśli chcesz być artystą plastykiem warto dowiedzieć się czym jest impresjonizm a czym kubizm. Jeśli chcesz być wirtuozem instrumentów klawiszowych warto poznać czemu Chopin jest tak doceniany i podziwiany na całym świecie. Jeśli chcesz tańczyć konkretny styl tańca, a nie jedynie bezmyślnie wykonywać sekwencje ruchów musisz wiedzieć skąd dany gatunek się wywodzi i jaka jest jego historia. Laure wielokrotnie podczas warsztatów przypomniała nam o tym czasem większym lub mniejszym naciskiem, czasem bardziej emocjonalnie a czasem przekornie. Przypomniała nam, a raczej wypomniała, sytuację z poprzednich warsztatów, która jak twierdziła, nie dała jej spać w nocy, kiedy to po pokazaniu nam klasycznego hiphopowego kroku noszącego nazwę ‘running man’ ludzie na Sali odpowiedzieli, że krok nazywa się ‘oldschool’. Ten śmieszno-smutny przykład uświadamia nas jak mierny poziom nauczania hiphopu był \ jest praktykowany w wielu szkołach tańca w naszym kraju. Obowiązkowym elementem nauczania tancerza jazzu lub tańca współczesnego, są zawsze wszystkie pozycje klasyczne rąk i nóg, jette, plie, battement tendu i tak dalej. 90% ‘nauczycieli’ hiphopu w szkołach tańca przy fitness klubach nie zna w ogóle historii gatunku, a kroki w swoich układach kopiuje z youtube lub teledysków. Ale, ale, pozostawiam rozprawkę nad stanem polskiego hiphopu na inny i wracajam do tematu ragga jam. Podsumowując ten blok warsztatów, byłem z niego bardzo zadowolony bo wzbogacił moją wiedzę na tyle, żeby nie czerwienić się kiedy ktoś zapyta mnie co i dlaczego tańczę.

Tak jak pisałem zajęcia ruchowe przeplatały się z zajęciami teoretycznymi, jednak aby w miarę uporządkować ten artykuł nie relacjonuję warsztatów w sposób chronologiczny lecz tematyczny. Muszę przyznać, że stylistyka ragga jam Laury pasuje mi w 100%. Zawsze lubiłem dancehall , nigdy jednak nie mogłem przekonać się do tańczenia go na zajęciach, a raczej do swobodnej bujanki na klubowych parkietach. To co zniechęcało mnie najbardziej w rodzimym dancehallu to całkowite zdominowanie i sfeminizowanie tego gatunku. Kwintesencją dancehallu w Polsce to Dancehall Queen Contest, w którym 80% ruchu to shake’i i bounce kręcenie pośladkami we wszystkich płaszczyznach, czyli ta niegrzeczna, bardziej ‘derrrty’ część tańca. (Żeby nie było, wiem, że w tym roku po raz pierwszy w konkursie była również kategoria Dancehall King, nie wiem jednak jakie było zainteresowanie i poziom, bo nie byłem obecny na konkursie. Ponadto nie mam też nic przeciwko brudnej odmianie dancehallu z perspektywy widza). Kiedy więc zobaczyłem Jam Laury w zupełności pozbawiony tych elementów w formie bardziej tradycyjnej, oldschoolowej i w mojej opinii, znacznie bardziej męskiej moja radość była wielka. Myślę, że będzie możliwość zobaczenia choć części układów autorstwa Laure, Audrey i Fatu bo wszystkie rejestrowane były oficjalną raggadżemową kamerą, zapewne w celu umieszczenia ich docelowo na oficjalnej stronie projektu. Poza chorełkami, których przez dwa dni udało nam się zrobić około pięciu, sześciu wykonywaliśmy również ćwiczenia charakterystyczne dla jazzu i klasyki czyli tak zwaną ‘przekątną’. Z jednej na drugą stronę Sali przechodziliśmy wykonując określoną sekwencję dancehallowych ruchów wcześniej poznając \ podając nazwę każdego z nich. Na tym punkcie Laure była bardzo wyczulona (najwyraźniej chciała ustrzec nas przed sytuacją, kiedy to za parę lat inny nauczyciel ragga zapyta nas o jakiś krok a my z dumą nazwiemy go na przykład ‘densholem’.

And stretch

Zakończenie warsztatów zwieńczone było zapowiadaną wcześniej wielokrotnie i wywołującą duże emocje audycją. Podczas niej Laure miała zdecydować, kto z pośród startujących kandydatów mógłby zostać ambasadorem marki Ragga Jam i co za tym idzie być oficjalnym przedstawicielem tego gatunku w Polsce. Casting dla części startujących był czymś dobrze znanym, dla innych zaś zupełnie nowym doświadczeniem co widać było przy początkowej konsternacji niektórych uczestników. Poziom startujących tancerzy (jeśli dobrze pamiętam było ich jakieś siedem, osiem osób) był całkiem wysoki, jednak poza tańcem musieli się oni wykazać także, a może głównie umiejętnością uczenia i prowadzenia zajęć, oraz – co okazało się być elementem decydującym – zgodnością metodologiczną z tą uskutecznianą przez Laure. W efekcie tego, przy moim dużym zaskoczeniu – bo miałem przynajmniej jedną faworytkę – choreografka nie zdecydowała się w tym roku na żadnego z kandydatów, zapowiadając możliwość ubiegania się o tytuł w przyszłym roku na kolejnej konwencji Ragga Jam w Polsce. W sumie można zrozumieć jej przesłanki, ponieważ jeśli jest się autorem projektu, który tworzy się i rozwija nieprzerwanie przez kilkanaście lat to traktuje się go z rozsądkiem i ostrożnością. Oczywistym jest więc, że jeśli chce się przekazać tą markę innej osobie to musi być to osoba, co do której kompetencji nie ma najmniejszych wątpliwości. Dodatkowo tytuł, który zdobywa się z wysiłkiem przynosi większy prestiż więc jeśli za rok któremuś z kandydatów uda się go zdobyć sukces tej osoby będzie jeszcze większy.

Konwencja Ragga Jam odbyła się w Polsce po raz pierwszy jednak ze względu na duże zainteresowanie gatunkiem pewnym jest, że za rok odbędzie się kolejna edycja dwudniowego intensywnego szkolenia. Jeśli chcielibyście sięgnąć po więcej informacji na temat Ragga Jam dowiedzieć się czegoś o oddziałach i choreografach na świecie, o gatunku, historii, muzyce, kulturze itp. polecam poniższe strony:

Oficjalny kanał YT: http://www.youtube.com/user/RaggaJamOfficial

Polska strona Ragga Jam: http://raggajampoland.pl

Na sam koniec chciałbym wspomnieć o osobie, której należą się wyrazy uznania za wysiłki wprowadzania Ragga Jam do Polski, która zorganizowała tegoroczną konwencję i która ma największą wiedzę na temat projektu Laure Courtellemont. Agnieszka Bota, bo o niej mowa prowadzi oficjalna polska stronę projektu możecie więc się z nią skontaktować przez stronę lub Facebooka i zapytać jak wyglądają dalsze plany Ragga Jamu w Polsce.

Artykuł pojawił się na łamach majowego wydania Trendy Magazyn.

Pierwszy feedback, a dokładnie omówienie go na blogu rozpętało falę kolejnych sugestii, rad i uwag. Super, właśnie o to mi chodziło. Czuję, że wplątując się w temat rozkminki hiphopowej oraz deklaracji zagłębienia się w temacie rzuciłem się na głęboką wodę:) Bardzo głęboką i jak się może okazać (jeśli moje kolejne posty w tym temacie nie będą rzeczowe i podparte faktami) wodę gorącą. Wiem jednak, że nie rzuciłem się do niej z kamieniem u szyi i sądzę, że uda mi się wybrnąć z opresji:) Podtrzymuję więc deklarację pogłębienia swej wiedzy na temat street dance / hiphop dance, a następnie do przelania jej na bloga. 

Po ostatnim poście doszedłem też do wniosku, że o wiele łatwiej jest wyrażać swoje opinie niż przedstawiać wiedzę:D W przypadku ewangelizowania, warto być ekspertem w danym temacie bo zawsze znajdzie się bardziej lub mniej przyjazny kocur, który w temacie siedzi o jeden ruch łopatą głębiej i który zarzuci ci lamerstwo i amatorkę. W przypadku wyrażania opinii zawsze można powiedzieć- „Szanuję twoją opinię jednak moja przedstawia się inaczej” albo w innej formie przekazując tą samą treść odpowiedzieć „Twój stary”.

Także do tematu historii hiphopu wrócę jeszcze nie raz (jak już ugruntuję swoją wiedzę w temacie), natomiast dziś do przerobienia odrobina feedbacku z innej beczki....

Igor says Uważam, że jeśli masz stać się celebrity, to powinieneś zmienić nazwę bloga na taką, którą statystyczny user umie wymówić, powiedzieć w rozmowie oraz taką, którą łatwiej zapamiętać i wklepać np sneakersandsnickers albo nie wiem www.dancefloor.blogspot albo kurde www.makecircles.pl cokolwiek www.dancefloor.com  No nie powiem, żebym nie miał myślenic na ten temat już wcześniej. Sięgałem wyżyn swojej kreatywności tworząc nazwę bloga o czym zresztą więcej tutaj jednak po namyśle doszedłem do wniosku, że ta będzie najlepsza. I już jej nie zmienię. Zacznę od końca. Strony typu dancefloor, dance, hiphopdance, moderndance, są już w 100% porezerwowane, a przynajmniej napewno te darmowe. Zakładać witryny płatnej na razie nie zamierzam bo jako, że nie zarabiam na blogu nie chce w niego inwestować nic poza czasem. Argument, który najbardziej do mnie przemawia to ten z problemem w wypowiadaniu. O ile pierwsza część-spoko. To przy 'pointes' zaczynają się schody. „Ten twój blog 'sneakersand.. nooo...  'puents'? 'pojnts'? 'pointes'” no cóż nie ma lekko. Argumenty, dla których nazwa bloga pozostanie jaka jest, choćby, żaden z czytelników nie był w stanie jej wymówić to:

PS:

Obiecuję, że następny post będzie już w 100% na temat tańca:)

Miód na me serce, balsam dla duszy kiedy wysyłacie maile, albo kiedy mówicie bezpośrednio co podoba wam się na blogu, a co nie. Co warto zmienić, co sobie odpuścić, a o czym pisać więcej. Ostatnio zebrałem trochę feedbacku, nad którym pochylam się z zadumą zastanawiając, które ze wskazówek wprowadzić w życie i w jaki sposób. Pierwszy przykład waszych komentarzy umieszczam poniżej. Kolejne dwa w najbliższych dniach. UWAGA! Imiona komentatorów nie zostały zmienione, i wszelkie podobieństwo do osób autentycznych jest jak najbardziej zamierzone i celowe:) Pierwszy mail, dostałem od Przemka...

Siema (...)! Co tam u Ciebie ? Jak zdrowie ? Jak żyjesz ? http://sneakersandpointes.blogspot.com/ - to Twoja strona ? Podoba mi się!  Zajebiste artykuły piszesz ! W tym miejscy skromnie powachlowałem rzęsami niczym zawstydzone dziewczę krasnolice, połechtane w swej próżności. Po przeczytaniu jednego artykułu dowiedziałem sie o warsztatach z Larsonem ! Droga Szkoło Sempre - rachunek za promo wyślę wam pocztą. Oby były jeszcze miejsca to się zapisze ! Tylko rażą mnie 2 słówka na tej stronce: "NEW STYLE", nie ma czegoś takiego:) jest tylko HIP HOP (można go podzielić na NEW SCHOOL i oldschool). Czytając to przypomniało mi się święte oburzenie, które bardzo często towarzyszy rozmowom pasjonatów danego tematu. "Grasz na konsoli? Masz Pleja czy Xboxa? XBoxa??? Leeeeszczu, Xbox śmierdzi Billem Gatesem! Tylko Plej! Reszta to szit!" albo "Bawisz się w DJkę? Na czym grasz na vinylach czy CDkach? Na CDkach? Toż to przekleństwo i policzek dla prawdziwej sztuki DJskiej! Prawdziwy DJ gra TYLKO na vinylach. Na CDkach bit może zgrać każde dziecko... no i spróbuj sobie poscratchować na Deckach. Tyyyyyylko Vinyle." oraz "Co tańczysz? Newstyle? Newage? NIE MA czegoś takiego! Jest tylko Hiphop" ...ale, ale, żeby nie było, przyznaję tu Przemkowi akurat dużo racji, bo po zagłębieniu się w temat i historię hiphopu i po wysłuchaniu wywiadów i przeczytaniu reportaży z prekursorami tańca hiphop, można dowiedzieć się tysiąca rzeczy, których żaden nauczyciel w naszym Kraju nie przekaże Ci na sali treningowej (a jeśli są tacy, to jeszcze nie było mi dane się z nimi spotkać). Jeśli powiem, że wiedza na temat hiphopu w naszym pięknym kraju jest w stadium raczkowania, to i tak będzie to określenie łaskawe. Sam przyznaje, że wiem na ten temat jeszcze bardzo niewiele, ale w przeciągu kilku miesięcy miałem okazję kilkukrotnie zderzyć się z rzeczywistością i przekonać, że tańczenie czegoś, nie znając jednocześnie historii danego tańca jest jedynie pustym odtwarzaniem kroków i wykonywaniem dziwnych wygięć ciała do muzyki. Dlatego, w okresie letnim, kiedy to zakończą się już wszystkie regularne zajęcia i rozpocznie sezon ogórkowy zamierzam zdobyć trochę wiedzy na temat historii hiphopu - tak aby z pełnym przekonaniem i świadomością być w stanie powiedzieć. "Masz rację - nie ma czegoś takiego jak new style." albo "Oczywiście, że istnieje new age. Tańczy go całe LA". kończąc przydługawą dygresję wracam do maila Przemka Żeby nie było, ze się wymądrzam, to obejrzyj filmik, który Ci posyłam, swoja wiedzę opieram na takich kotach jak Buddha Stretch czy Mr. Wiggles. Otóż to! Wielkie dzięki Przemek. Raz jeszcze deklaruję, zamiar pogłębienia swojej wiedzy w tym temacie, tak aby móc z czystym sumieniem wypisywać na tym blogu kolejne przemyślenia na temat stanu polskiego tańca:) Jeśli macie jakieś materiały, które mógłbym wykorzystać w budowaniu mojego zaplecza intelektualnego, do będę bardzo wdzięczny za podsyłanie ich do mnie.

Żeby nie być gołosłownym na początek fota Elite Force Crew - grupy, która wpłynęła na rozwój tańca i kultury hiphop, bardziej niż wynalazek smsów na rozwój mięśni kciuka u nastolatków.

Poniższy słowniczek zbudowany został na podstawie ponad dwuletniego doświadczenia z najróżniejszymi szkołami tańca, oraz warsztatami tanecznymi z instruktorami polskimi oraz z zagranicznymi. Z choreografami wysokiej rangi, nauczycielami średniego szczebla, a także zupełnymi świeżynkami. Słownik zbudowany jest na w pełni subiektywnej ocenie autora. Polemika w pełni dopuszczalna, a nawet mile widziana.

Królowa jest tylko jedna:

Typ instruktorki, dla której najważniejsza osoba na Sali to ona sama. Nie jest ważne czy na zajęcia przyszło osób trzy czy trzydzieści, ona i tak widzi właściwie tylko i wyłącznie siebie. Nie uczestniczy w rozgrzewce bo ten czas może przeznaczyć na auto-promo, czyli powtarzanie wszystkich znanych sobie choreografii przez lustrem. W przypadku takiej instruktorki, pytania nie są wskazane gdyż nie lubi ona tracić czasu na odpowiadanie na nie. Jeśli nie jesteś w stanie załapać układu prezentowanego w takim razie nie nadajesz się na jej zajęcia. Instruktorka taka jest jednak w stanie docenić tancerzy dobrych, którym nie trzeba nic tłumaczyć ponieważ wszystko łapią w mig. Pod koniec zajęć są oni wybierani do zatańczenia wraz z nią, ponieważ grupa dobrych tancerzy wokół niej, dobrze podkreśla jej wyjątkowość i wspaniałość.

Zagłaskać kotka na śmierć:

Typ instruktorki, która nigdy nie powie Ci złego słowa choćbyś nawet w kółko powtarzał te same błędy. Sposób motywowania poprzez aplauz. Po każdej próbie wykonania przez grupę choreografii instruktorka wydaje z siebie same ochy i achy mówiąc jak wspaniale grupa zatańczyła. Opinia ta bardzo rzadko odnosi się w jakikolwiek sposób do stanu rzeczywistego, a nawet jeśli to bardzo trudno odkryć kiedy pochwała jest zasłużona, a kiedy nie. Instruktor taki. Instruktora takiego porównać można również do bajkowego Piotrusia, który wołał ‘Wilki, wilki’, aż pewnego razu nikt nie posłuchał i wilki przyszły i Piotrusia zjadły. W przypadku takiej instruktorki poziom lukru może w pewnym momencie okazać się ciężkostrawny i grupa uczniów przeniesie się w pewnym momencie do nauczyciela bardziej wymagającego.

Mr Funny Guy:

Rodzaj instruktora lubianego przez kursantów. Instruktor jest w stanie prowadzić zajęcia ‘z jajem’ przez cały czas ich trwania, bez uszczerbku dla samego procesu nauczania. Instruktor często nawiązuje kontakt z kursantami, opowiada anegdoty związane z daną piosenką bądź choreografią. Zajęcia takiego instruktora zwykle cieszą się sporym powodzeniem ze względu na pozytywną atmosferę panującą na zajęciach.

Mr Underground:

Nie patrzcie się w lustra! odwróćcie się od luster! nie szczerzcie się do siebie! Tego typu instruktor najchętniej prowadziłby zajęcia w miejscu, które odpowiadałoby jego undergroundowemu entourage. W takim wypadku najlepsza więc by była piwnica, stara fabryka, opuszczona kamienica lub inne miejsce będące przeciwieństwem komercji, ładu i składu. Instruktorzy tacy zwykle są już na bardzo wysokim poziomie tanecznego zaawansowania, a tańcząc nie mają już potrzeby zaprezentowania swoich tanecznych umiejętności gdyż są one ogólnie znane i niekwestionowane przez nikogo. Inna sprawa, że lustra przydają się czasem nie tylko w celu zobaczenia jak pięknie się w nim wygląda, ale również skorygowania własnych błędów przez kursanta.

Bo tak uczą w NYC:

I nie ma przebacz. Co z tego, że zajęcia są nudne jak flaki z olejem bo przez godzinę zegarową uczestnicy w kółko wałkują jeden ruch ręką, co z tego, że jesteśmy w kraju Piasta Kołodzieja, a nie Baraka Obamy. Instruktor tego typu jest tak bezgranicznie zapatrzony w NYC, że nie jest w stanie przełożyć tego na rodzimy grunt i rotacja na jego zajęciach może równać się jedynie z rotacją telemarketerów pracujących dla TP S.A. Instruktor taki gardzi choreografiami ponieważ uważa, że (mimo wszystko całkiem trafnie), że dobry tancerz powinien potrafić przede wszystkim improwizować i zatańczyć do wszystkiego co mu zagrają. Szkoda jedynie, że nie zauważa, że nawet tak skrajnie improwizacyjnych stylach jak Krump czy House powstają choreografie przygotowywane przez takie sławy gatunku jak choćby Lil C.

Wszystkowidzący:

Taki instruktor to skarb dla kursanta, który faktycznie chce się czegoś nauczyć. Instruktor tego typu jest w stanie zaobserwować podczas wykonywanej choreografii każdego kursanta i każdemu wystawić jakiś komentarz po przetańczeniu całego układu. Jak do tej pory miałem okazje tylko raz spotkać takiego nauczyciela i było to dla mnie ogromne zaskoczenie, ponieważ wykazywał on również sporo cech instruktora pierwszej kategorii – ‘królowa jest tylko jedna’. Jak widać modele instruktorskie mogą się ze sobą łączyć, przenikać i miksować.

Mistrz ciętej riposty:

Czyli lepiej ze mną nie fikać. Nauczyciel tego typu bardzo lubi dojechać kursanta jakimś uszczypliwym komentarzem lub uwagą. ‘Mistrz ciętej riposty’ podobnie jak ‘Mr Underground’ jest już zazwyczaj choreografem, który już w świecie tanecznym osiągnął wiele i jest w stanie pozwolić sobie na uszczypliwości jednocześnie będąc świadomym, że kursant jedyne co może zrobić to przyjąć uwagę w bardziej lub mniej dojrzały sposób.

Mr Ka-Ching \ Mr Veni-Vidi-Vici:

Podobnie jak, ‘Mistrz ciętej riposty’ oraz ‘Mr Underground’ ten typ instruktora to osoba znana i rozpoznawana. Ten rodzaj jednak najczęściej wiąże się z instruktorem gatunku tanecznego bardziej komercyjnego – hiphop, house, jazzfunk. Instruktor taki przyjeżdża zwykle na warsztaty w blasku reflektorów, wchodzi na sale witany owacją na stojąco, najczęściej bez rozgrzewki ‘daje’ kursantom swoją choreografię i odlatuje w siną dal wcześniej zapewniając w iście hollywoodzkim stylu, że wszystkich uczestników kocha, że doświadczenie nauczania tej grupy rozwinęło go duchowo i że nigdy nie spotkał tak utalentowanej grupy.


Na chwilę obecną nie przychodzą mi już do głowy, żadne inne specyficzne cechy albo zachowania, którymi charakteryzowali się moi mentorzy. Jestem jednak pewien, że listę tąwielu z was mogłoby spokojnie powiększyć przynajmniej o kilka kolejnych pozycji.
sikorson

Artykuł pojawił się na łamach kwietniowego wydania Trendy Magazyn