Sneakers & Pointes

Couple of months ago I published on my blog an interview with Laure Courtellemont - Ragga Jam creator. An interview in Polish can be found here. I decided to put it in English as a new post not to make a mess with the old one. Plus this interview has some extra questions that wasn't published before and were asked by Agnieszka Bota from Jammin Squad Poland. Enjoy!

Laure Courtellemont during workshops in Poland

Sneakers & Pointes: One of the most obvious and most asked questions also among workshops members is a question on what Ragga Jam is? How is it different from Dancehall, if it is different at all.

Laure Courtellemont: Ragga Jam is the dance class of my dreams! The dance class I created 15 years ago, when nobody knew about this music and dance (except Jamaicans and underground scene). Ragga Jam is my perception of the Reggae-Dancehall Culture. It is me, expressing through dance of this music and dance. Ragga Jam is my partner, my inside! My shadow…. It grew up with me, and made me be the one I am!

Sneakers & Pointes: Why, in your opinion, this style of dancing become more and more popular in the whole world?

Laure Courtellemont: Because of street cultures growing up, because of the world like it is! Because of the strength of this culture! Because of the African part of it, which remembers every human being our Origin! Because of mixing cultures and skins… Because of the beauty of it….

Sneakers & Pointes: You are going all over the world to give trainings. Which country schooling was the most inspiring for you? Maybe you have favorite country which you like going to all the time?

Laure Courtellemont: I got three! 3!!!! Brazil, Jamaica and New York. Brazil for the heart of the dancers, for their strength, their motivation, because of their history, their rhythm, their love. New York, because this is the place which inspires me! I step there and I feel it! I love the city! It’s like mine! I know it, I feel it! It is full of talents and arts! There you have to be good! If you are, you are accepted, if not you are rejected! This is the place for artists! I learn there! My teacher and inspiration is there! All the dances I love, except Dancehall are born there! So many communities, so many different people, like in Paris, but the difference is that if you are good the place lifts you up! JAMAICA…OF COURSE! The source! The power! The place!!!!

Sneakers & Pointes: What kind of teacher are you? Which method of teaching do you prefer?

Laure Courtellemont: Let people be free, and then teach technique. I truly believe you learn better having fun!

Sneakers & Pointes: What was your beginning of dancing. What is “your dancing story”?

Laure Courtellemont: My beginning of dancing, was in my bedroom! Every single day! Alone, me and the music during years! I built myself as a dancer alone…then I went to study! That was a chance actually, I found my dance, my expression, my freedom, and then I added technique! First Bedroom, then teaching at school, in between my college lessons! Created RAGGA JAM in 1996. Then teaching in suburbs, then Paris! I met Stella Diblik who became my agent and made me travel the world to teach! I met David Fonclaud who was the first to bring me to West Indies to teach and “test” what I created on real Caribbean dancers! Then Nike, athlete and model contract, and then Ragga Jam by Nike is born….The partner, who brought Ragga Jam to a high level of exposure! Then New York….my biggest challenge…Broadway Dance Center: the test! Then my son, my biggest inspiration, and now, nothing gonna stop me!

Sneakers & Pointes: The adventure of Nike Europe. What is the best memory?

Laure Courtellemont giving classes in Poland

Laure Courtellemont: Nike Dance Gallery! 3 weeks event on Boulevard Haussman in Paris! Ragga Jam in the street, my pics on buses/subways/streets…everywhere! Ragga Jam in all the magazines! All over the place you could see raga jamn and me….Biggest event!

Sneakers & Pointes: People call you “The queen of hip-hop”. What does that mean for you?

Laure Courtellemont: I am not the QUEEN of Hip Hop, neither of any other technique…There is no queen in dance! Every day you have to get better, too many talents, too many things to learn! I am me, and I do my best, that’s it! And that’s enough ;-)

Sneakers & Pointes: I must ask about your life style. What is your lifestyle like? Are you “fit”?

Laure Courtellemont: Yes, actually I eat healthy! Salads, good breads, vegetables….I try because food is the best medicine! So… My body does sooooooooo much for me, at least I can give him back this!

Sneakers & Pointes: You've been presenting and teaching ragga jam in numerous countries, you've meet huge number of dancers from all over the world. Do you find any difference between dancers from USA, France, Germany, Spain, and those from Poland?

Laure Courtellemont: Yes! Of course! You have countries where dance is in the culture (Brazil), and are not afraid about their bodies! Sun and beaches! So much freedom and happiness!!!! There are some countries where dance is a real job, and respected activity! Like USA! Some have such a cold weather, that the relation with the body is different and lot more shy! Even if I feel the great motivation…it is such a journey for the dancers to get into DANCEHALL!
Poland is a country in explosion…and I feel this will of knowing and learning! That is great and very pleasant! There’s a Need of more information for polish dancers, and then…it will be a good place to dance! I actually love teaching in Warsaw! I love the kindness and the respect polish dancers have for what they receive!

Sneakers & Pointes: I would like to ask you for any guidelines or advice for young dancers in Poland? What to do to become better and better every day and how to achieve success in dance?

Laure Courtellemont: LISTEN TO THE MUSIC! That’s it! The key is in the music, as music creates dances! Music!!!! Everyday!

Dziś jeszcze wrócę na chwile do festiwalu Ciało\Umysł (który właśnie dzisiaj rozpoczął się w Warszawie). Jak wspomniałem w poprzednim poście na festiwalu pojawi się wielu oryginalnych tancerzy i choreografów. Jednym z nich będzie Bill Shannon - osoba, którą kojarzyłem już wcześniej z reklamy kart VISA, jednak nic ponad to. Część z was może pamięta video, w którym facet o kulach przemierza ulice miasta praktycznie płynąc po chodniku, omijając przechodniów pełnym ewolucji slalomem. Jeśli nie to reklamę zobaczyć możecie tutaj. Tym człowiekiem jest właśnie Bill Shannon, nowojorski artysta / performer z Brooklynu, który urodził się z obustronną patologią stawów biodrowych. Pomimo tego, albo może właśnie „dzięki” temu Bill wypracował unikalny dla siebie sposób poruszania się, który po jakimś czasie stał się jego znakiem rozpoznawczym. Shannon ukończył wydział sztuki na uniwersytecie w Chicago poczym przeniósł się do NYC „aby zanurzyć się w świecie sztuki, tańca i deskorolki, Brooklynu i Manhattanu jednocześnie poszerzając swoje pracę artystyczną o multimedialne środki przekazu, instalacje, choreografie grupowe i przedstawienia teatralne”.

Poniżej kilka ciekawszych zdań, które wyłowiłem z wywiadu z Shannonem (tłumaczenie własne).

W Warszawie Billa Shannona będzie można zobaczyć podczas dwóch występów. Spektakl „Spatial Theory” odbędzie się w Teatrze Imka 02.10.10 w sobotę o godzinie 20:00. Będzie to, jak zapowiadają organizatorzy, solowy pokaz multimedialny w czterech aktach, komediowy i prowokacyjny zarazem będący ilustracją dokumentującą osobiste poszukiwania w dziedzinie performance'u ulicznego.

Projekt drugi, o nazwie Bench będzie już w czystej formie performance’m odbywającym się na ulicach Warszawy. „Wędrujące przedstawienie” na bieżąco rejestrowane będzie za pomocą minikamer, zamontowanych na stroju Billa. Niestety na stronach festiwalu nie napisano jakie ulice przemierzał będzie artysta z Brooklynu:)

Poniżej zobaczyć możecie jedną z zarejestrowanych ulicznych podróży Billa Shannona.

Już 23 września w Warszawie rozpocznie się dziewiąty festiwal tańca współczesnego Ciało/Umysł. Wydarzenie to po raz kolejny sprowadzi do stolicy wybitnych i ekscentrycznych tancerzy oraz choreografów z całego świata. Festiwal zapewne wzbudzał będzie spore zainteresowanie choćby ze względu na niecodzienne pokazy przełamujące ograniczenia fizyczne jak i bariery społeczne. Ten festiwal z pewnością kierowany jest bardziej do widza o dużej dojrzałości i wrażliwości niż zwykłego entuzjasty tańca. Na tego typu imprezach taniec (ruch) jest bowiem dodatkiem służącym do wyrażenia czegoś głębszego niż same wrażenia estetyczne. Z resztą zobaczcie sami…

Ale wspominam o tym festiwalu również z innego powodu. Dziś po raz trzeci natknąłem się  na informację na jego temat, tym razem w postaci wywiadu z organizatorką Edytą Kozak. W rozmowie z magazynem Metro, wypowiedziała ona zdanie, które bardzo przypadło mi do gustu bo pokrywa się z moimi oczekiwaniami względem ewolucji i przenikania się gatunków tańca. Poniżej cytat z dzisiejszej gazety:
Metro: Mocno akcentowany na festiwalu będzie też hiphop. To wasz ukłon w stronę masowego widza i popkultury?

Edyta Kozak: Hiphop jest dla mnie jak balet klasyczny. Rządzi się podobnymi prawami – prezentuje ściśle określony kanon, ruchy mają swój precyzyjny kod i hierarchię. Oczywiście podeszłam do tego dość przewrotnie i na festiwalu zobaczymy „japoński spirytualistyczny hiphop” czyli artystę Kentaro. Będzi też wspomniany już Bill Shannon, który nie uprawia klasycznego hiphopu, a raczej rodzaj ulicznego tańca na kulach”

Cieszę się, że dyrektor festiwalu tańca współczesnego ma takie właśnie podejście do hiphopu, i że widzi dla niego miejsce na deskach teatru. Bardzo często zdarza się, że tancerze i choreografowie, nawet Ci stosunkowo młodzi, zamknięci są na jeden gatunek tańca, a im bardziej jest on powiązany ze sztuką (klasyka, współczesny) tym bardziej ich szowinizm względem innych gatunków tańca jest widoczny. Mam nadzieję, że już za kilka lat w polskich teatrach będzie można zobaczyć wiele przedstawień, w których taniec będzie obecny w najróżniejszych jego formach i wymiarach…

… ok., żeby tymi marzeniami w stylu Johna Lennona nie wznosić się zbytnio na wyżyny patosu (czego nienawidzę) schodzę na ziemię z czymś lżejszym czego  - założę się -  nie zna żaden z czytelników mojego bloga :) echhh, dirty, dirty south... :P

… dni otwarte i drzwi otwarte. Na oścież. Dla każdego, jak zapowiadali – dużego i małego, starego i młodego. No i faktycznie były otwarte przez prawie cały tydzień. W Białymstoku od 7-12.09.2010 oraz w weekend 11-12.09.2010 w Warszawie. Szczęśliwie udało mi się wyrwać z Krakowa i załapać na te kilka dni intensywnych treningów prowadzonych zarówno przez pierwszy skład FPC czyli Blachę, Kruka, Roofiego, Niecika i Bzygę jak i przez Kwadratów – Simbę, Anitkę, MJ, Krzysia i wielu innych. Studio przy os. 1000 lecia jest naprawdę imponujące szczególnie porównując je do sal krakowskich szkół. W budynku znajdują się dwie szkoły tańca, poza Fair Play'ami – szkoła towarzyskiego – MaxDance. Nie odwiedzałem drugiej części budynku ale już część należąca do FPC to imponujący kawałek przestrzeni. Cztery sale taneczne żółta - duża, czerwona – średnia, znajdują się na parterze. Na piętrze z kolei sala zielona – (względnie) mała oraz sala biała – olbrzymia. W Białym zagościłem już po raz drugi (za pierwszym razem miałem okazję zahaczyć o Studio przy okazji Festiwalu Kalejdoskop w kwietniu tego roku) stąd znajoma mi już była ‘wielkość’ studia. Znajoma była mi również trasa z dworca na os. 1000lecia, na które trafiłem prawie za pierwszym razem, prawie bez przesiadek. Ale co tam. Białystok nie taki duży – długo błądzić się nie da.

Biała (największa) sala w Fair Play Studio służąca podczas dni otwartych również jako sala sypialna:)

Można śmiało stwierdzić, że dni otwarte, przebiegały pod hasłem „czym chata bogata tym rada”, ponieważ przybysze ze stron odległych mieli zapewniony dach nad głową za symboliczną kwotę dziesięciu peelenów, oraz nielimitowany dostęp do sal treningowych. Co prawda przyjezdni nie mogli uczestniczyć we wszystkich zajęciach - jak leci - bo gości była całkiem pokaźna liczba, a musiało się również znaleźć miejsce dla miejscowych, ale nie było to na szczęście wielkim kłopotem. W godzinach wczesno popołudniowych organizowane były zajęcia exclusive - właśnie dla najeźdźców. Nie wiem ile nas dokładnie było bo nie dysponuję żadnymi statystykami, ale na oko obstawiałbym liczbę dwadzieścia z czymś. Przy takiej ilości osób przerażająca wydawała się perspektywa oczekiwania w kolejce pod prysznic, który w Studio był tylko jeden (za to kosmiczny przypominający wehikuł czasu z tysiącem pokręteł, guzików, nawiewów i innych buzerów). Perspektywa oczekiwania faktycznie wydawała się bardziej przerażająca niż odwiedziny pobliskiego oddziału Poczty Polskiej (sic!) jednak kolejny raz potwierdziło się, że mam w życiu dużo szczęścia bo ANI RAZU przez te cztery dni nie zdarzyło mi się czekać w kolejce. Dodam, że pozostali tancerze raczej z kabiny korzystali bo rezygnacja z tej czynności byłaby dość łatwo wyczuwalna już dnia drugiego. Nocleg w samym Studio był całkiem komfortowy dla tych, którzy potrafili zadbać o własny interes. Miejsca było bowiem w bród, materacy było zaś kilka. Suma sumarum, spałem zawsze w tym samym przytulnym koncie na wygodnym materacu ze zmieniającymi się co noc niezdecydowanymi co do miejsca koczowania innymi przyjezdnymi.

No ale przejdźmy w końcu do najważniejszego, czyli do tańca. Jak prezentował się poziom tych niecodziennych gratisowych warsztatów? Prezentował się zacnie. Style oferowane na zajęciach były bardzo zróżnicowane: newage, hiphop, krump, dancehall, contemporary, jazz, locking, popping, a nawet akrobatyka. Poziom również był bardzo zróżnicowany. Zajęcia podstawowe różniły się od siebie najbardziej – w zależności od upodobań prowadzącego. Niektóre opierały się na książkowym wręcz instruktarzu, którą rękę podnosi się w górę, a którą nogę ugina podczas rozgrzewki, inne opierały na ponad godzinnym ćwiczeniu groove’u (yes! yes! yes! Rany jak mi tego w Krakowie brakuje). Zajęcia średnie i zaawansowane były już tradycyjnymi zajęciami z uczeniem choreografii i tu trudno określić tak naprawdę ich poziom. Jeśli komuś łatwiej wchodzi gangsterka - idealnie odnalazł się na zajęciach Simby, jeśli ktoś woli mocne izolacje – podpasowałyby mu zajęcia Roofiego, jeśli ktoś chciałby wrócić do oldschoolu i zażyć klasycznego hiphop dance wpasowałby się w zajęcia Kruka, Blachy, a także jednej z choreografii Niecika.

Generalnie te kilka dni upłynęły nie tyle pod znakiem tańca co praktycznie wyłącznie na tańcu. Studio opuszczałem w zasadzie tylko po to aby zjeść ciepły posiłek na stacji BP lub Orlenu, albo aby uzupełnić płyny w pobliskim markecie. Dwukrotnie wypuściłem się ‘na miasto’ raz za przewodnictwem mojej współlokatorki importowanej z Biełegostoku - GabyHaby, która oprowadziła mnie po tej Perle Podlasia, drugi raz grupowo z najeźdcami przemieściliśmy się na rynek gdzie pod ratuszem Fair Pleje zaprezentowali mini flash mob, który zobaczyć możecie w linku na samym dole (jakość nagrania niestety dość kaprawa).

Z tygodnia spędzonego w FPC jestem ogromnie zadowolony i zupełnie nic bym w nich nie zmienił. Dni otwarte serwowane były na takim poziomie, że niczym nie odstawały od normalnych pełnopłatnych warsztatów. Tym bardziej należą się więc FairPlay'om podziękowania za ich zorganizowanie. Mam nadzieję, że udało im się przez tą akcję nie tylko potwierdzić swoją renomę wśród tancerzy przyjezdynych, którzy  w pełni wykorzystali darmową okazję do potańczenia (jak na przykład ja), ale również zdobyć nowych lokalnych – Białostockich i Warszawskich adeptów tańca na sezon 2010/2011.

W internecie przez ostatnich kilka tygodni zaczęły pojawiać się gorące doniesienia na temat nowego magazynu poświęconemu tematyce tanecznej - Place for Dance. Zapowiada się, że magazyn zrobi naprawdę sporo zamieszania w tanecznym świecie ponieważ stoją za nim znane nazwiska i duże pieniądze. Place for Dance, nie jest pierwszym na polskim rynku pismem o tańcu, jest jednak pierwszym, który planuje wejść na rynek z takim impetem, startując z nakładem 30 tysięcy egzemplarzy oraz szeroką dystrybucją. Według informacji prasowych magazyn będzie łatwo dostępny i będzie go można nabyć nie tylko w szkołach tańca i prenumeracie, ale także w zwykłych kioskach. Redaktorem naczelnym pisma został choreograf Maciej Zakliczyński znany między innymi ze współpracy z takimi programami jak Taniec z Gwiazdami czy You Can Dance. Poza nim szeregi redakcyjne zasilą również dwaj telewizyjni jurorzy Piotr Galiński (TzG) oraz Michał Piróg (YCD). Z pismem współpracować będą również osoby znane z mediów, jednak nie wiążące się bezpośrednio z tańcem. Będą to między innymi Tomasz Raczek – krytyk filmowy, pierwszy redaktor polskiej edycji Playboy'a, obecnie szef kanału nFilm HD, fotograf Robert Wolański, dziennikarz telewizyjny Filip Łobodziński, stylistka Monika Jaruzelska i wielu innych.

Pierwszy numer magazynu trafi do kiosków już 15 września będzie liczył 100 stron, a jego cena wyniesie 9,99 PLN. Magazyn będzie dwumiesięcznikiem i poza tańcem poruszał będzie również tematykę lifestyle'ową – zdrowie, modę, sport, fitness, rozrywkę itp. Pierwszy numer czasopisma poświęcony będzie tangu. Poniżej zobaczyć możecie okładkę premierowego numeru, opracowaną przez fotografa Roberta Wolańskiego. Na zdjęciu Łukasz Czarnecki i Francys Barraza Sudnicka.

Dziś z nieskrywaną przyjemnością publikuję na blogu gościnny tekst i zdjęcia autorstwa zaprzyjaźnionej tancerki z Trójmiasta relacjonującej Festiwal MTV Gdańsk Dźwiga Muzę 2010. Z przyjemnością potrójną ponieważ:

- cieszę się, że dzielicie się ze mną swoimi wrażeniami

- cieszę się, że mogę opublikować na blogu wasze wrażenia tym samym przekazując je dalej

- cieszę się, że materiał, który do mnie trafił jest tak dobry:)

Na samym dole znajdziecie link do galerii wszystkich zdjęć z tej imprezy. Kilka z nich zdecydowałem się opublikować również na samym blogu, ponieważ uważam je za wyjątkowo dobre. A jaka jest opinia naocznych świadków festiwalowych zmagań tanecznych? Otóż...